Typowa roślina ogrodu wiejskiego:
piękna, wdzięczna i banalnie wręcz prosta w uprawie.
Cień jest jej żywiołem, choć radzi sobie w słońcu.
Czas serduszki to kwiecień aż do czerwca.
Rośnie w każdej ziemi ogrodowej, nie przeszkadza jej podłoże ciężkie i gliniaste, choć preferuje próchnicze, przepuszczalne. Na glebach lekkich i ciepłych serduszki żyją, rosną i kwitną szybko; na ciężkich są nieco powolniejsze.
Efektownie prezentuje się samotnie:
na trawniku, na rabacie wśród bardzo niskich lub płożących roślin. Zielononiebieskie liście na przewieszających gałązkach, zakończone paciorkami serc. Jeśli przekwitające kwiaty się wytnie, nie dając szansy na wiązanie nasion,
serduszka przedłuża kwitnienie.
Kępy liści po kwitnieniu żółkną i nikną przez całe lato. Ja obcinam liście gdy zdecydowanie żółkną. Nic jej to nie szkodzi, nadal ma się świetnie, choć żyje w ukryciu. W podziemnych kłączach gromadzi substancje do życia, by jeszcze piękniejszą być kolejnej wiosny. W tym czasie tworzy pąki, z których powstaną nowe pędy i kwiaty. Dlatego latem - mimo, że jej nie widać - serduszkę trzeba podlewać i nawozić. /W suchym podłożu wejdzie w stan uśpienia, a wtedy wcale nie przyrasta/.
Dobrym towarzystwem dla serduszki są funkie, turzyce i tawułki. Rozrastają się i kwitną na czas, gdy jest ona Wielką Nieobecną.Serduszka w moim ogródku mieszka na rabacie
z glicynią, bukszpanem, hortensjami, budleją,
clematisem i hostami.
Przez to, że rabatka wymaga nawadniania, uśpiona serduszka przez jeden rok zwiększyła swój rozmiar trzykrotnie.
Z grubej sadzonki średnicy szklanki ledwie kwitnącej jednym, drugim kwiatkiem rozrosła się w kępę o średnicy metra, z dziesiątkami zwieszających się kwiatowych gałązek.
Najłatwiej rozmnożyć serduszkę dzieląc szpadlem karpę wczesną wiosną. Zarówno roślina mateczna jak i nowa karpa znoszą ten zabieg bez mrugnięcia okiem. Serduszka kwitnie na różowo, czerwono lub biało.
Istnieją też odmiany o barwnych, złotych liściach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz